Sakramenty i pogrzeb

Spowiedź Św.

przez cały tydzień:
15 min przed Mszą Św.

w I piątek miesiąca:
16:00 - 18:00

Jeśli mówimy, że nie zgrzeszyliśmy, czynimy Go kłamcą i nie ma w nas Jego nauki. Jeżeli wyznajemy nasze grzechy, Bóg jako wierny i sprawiedliwy odpuści je nam i oczyści nas z wszelkiej nieprawości. 1 J 1, 10.9

W sakramencie pokuty Bóg przebacza grzechy popełnione po chrzcie świętym.

Sakrament ten nazywany jest także:

- sakramentem nawrócenia,
- spowiedzią święta,
- sakramentem pojednania.

Sakrament pokuty ustanowił Pan Jezus w dniu zmartwychwstania, gdy stanął wśród Apostołów w Wieczerniku, tchnął na nich i powiedział: "Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane" (J 20, 19-23).

Warunki dobrej spowiedzi:

- rachunek sumienia - przypomnienie sobie wszystkich grzechów od ostatniej, dobrze odprawionej spowiedzi,
- żal za grzechy (skrucha) - boleść duszy z powodu zranienia Boga. Bóg bez żalu nie odpuszcza żadnego grzechu. Jest najważniejszym warunkiem spowiedzi. Jeżeli źródłem żalu jest miłość do Boga, wtedy żal jest "doskonałym"; jeśli opiera się na innych motywach, wtedy nazywamy go "niedoskonałym" 
-postanowienie poprawy - postanowienie unikania wszystkich grzechów, zwłaszcza ciężkich oraz sposobności do grzechu. Postanowienie to naprawy wyrządzonego zła,
- szczera spowiedź - wyznanie wszystkich zapamiętanych od ostatniej spowiedzi grzechów przed kapłanem, (Boga nigdy nie okłamię) w celu uzyskania rozgrzeszenia,
- zadośćuczynienie - wypełnienie zadanej przez kapłana pokuty i naprawienie wszystkich szkód (w miarę możliwości) wyrządzonych przez grzech.

Grzech ciężki popełniamy wtedy gdy czyn jest:

- świadomy,
- dobrowolny,
- poważny przedmiot (materia),

Gdy brakuje jednego z warunków grzechu ciężkiego to grzech jest lekki.

Spowiednikiem może być tylko kapłan, który został upoważniony przez władzę kościelną do spowiadania, może przebaczyć grzechy w imieniu Chrystusa.

Po wyznaniu grzechów z żalem, penitent otrzymuje pouczenie i pokutę, po czym kapłan udziela rozgrzeszenia, wypowiadając słowa:

"Bóg Ojciec miłosierdzia, który pojednał świat za sobą przez śmierć i zmartwychwstanie swojego Syna i zesłał Ducha Świętego na odpuszczenie grzechów, niech ci udzieli przebaczenia i pokoju przez posługę Kościoła. I ja odpuszczam tobie grzechy w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego". 

Penitent odpowiada: Amen.

Skutkami duchowymi sakramentu pokuty są:

- pojednanie z Bogiem, przez które penitent odzyskał łaskę Bożą,
- pojednanie z Kościołem,
- darowanie kary wiecznej, związanej z grzechami śmiertelnymi,
- darowanie, przynajmniej częściowe, kar doczesnych, będących skutkiem grzechów,
- pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa,
- wzrost sił duchowych do walki ze złem.

Indywidualna i kompletna spowiedź z grzechów ciężkich oraz rozgrzeszenie, stanowią jedyny zwyczajny sposób pojednania się z Bogiem i Kościołem.

Drogę powrotu do Boga nazywamy nawróceniem się od popełnionych grzechów oraz mocne postanowienie poprawy na przyszłość. Źródłem nawrócenia jest nadzieja na miłosierdzie Boże.

Formuła spowiedzi

Penitent: Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.

Kapłan: Na wieki wieków. Amen.

Penitent: Kilka słów o sobie np. Jestem uczniem; studentem; żoną; mężem, matką..., ostatni raz u spowiedzi byłem/am ..., zadaną pokutę odmówiłem/am ..., obraziłem/am Pana Boga następującymi grzechami ... (wymieniamy grzechy, względem Boga, bliźniego i samego siebie)... Więcej grzechów nie pamiętam, serdecznie za nie żałują, a ciebie ojcze proszę o pokutę i rozgrzeszenie.

Kapłan: Zadaje pokutę, po czym odmawia formułę rozgrzeszenia: "Bóg Ojciec miłosierdzia, który pojednał świat za sobą przez śmierć i zmartwychwstanie swojego Syna i zesłał Ducha Świętego na odpuszczenie grzechów, niech ci udzieli przebaczenia i pokoju przez posługę Kościoła. I ja odpuszczam tobie grzechy w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego"

Penitent w tym czasie uderza się w piersi i mówi: Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu 3x.

Kapłan: Idź w pokoju Chrystusa.

Penitent: Bogu niech będą dzięki.

Odpust

Odpust jest to całkowite lub częściowe darowanie przez Boga kar doczesnych będących skutkiem grzechów.

Aby zyskać odpust zupełny trzeba:

- być w stanie łaski Bożej (uświęcającej),
- przyjąć Komunię świętą,
- pomodlić się w intencji papieża,
- wyzbyć się wszelkiego przywiązania do grzechów.

Objawienie Boże poucza nas, że grzechy pociągają za sobą kary, a gładzone są przez cierpienie, trudy życia czy też przez śmierć (por. Rdz 3,16-19; Rz 2,9). Chrześcijanin popełniający grzech otrzymuje w sakramencie pokuty odpuszczenie winy, natomiast pozostaje jeszcze tzw. kara doczesna. Darowanie kary doczesnej określa się terminem "odpust", którego uzyskanie zakłada szczerą wewnętrzną przemianę oraz wypełnienie przepisanych uczynków.

Odpust jest cząstkowy lub zupełny, w zależności od tego, czy uwalnia od kary doczesnej w części lub całości. Wierny może uzyskiwać odpust cząstkowy lub zupełny tylko za siebie lub ofiarować go za zmarłego, ale za nikogo z żyjących, ponieważ każdy człowiek sam jest w stanie dokonać przemiany swojego życia i wypełnić wymagane do otrzymania odpustu warunki. Odpust zupełny można uzyskać tylko jeden raz w ciągu dnia, poza pozostającymi w obliczu śmierci, natomiast odpusty cząstkowe można uzyskiwać w ciągu jednego dnia wielokrotnie.

Do uzyskania odpustu zupełnego wymagane są trzy warunki:

- spowiedź sakramentalna,
- komunia św.,
- modlitwa w intencji Papieża.

Chodzi tu o intencję, jaką Ojciec Św. wyznacza na każdy miesiąc, a nie w intencji osoby Papieża. Wystarczy odmówić "Ojcze nasz" i "Zdrowaś Maryjo".

Chrzest Św.

Chrzest w naszej parafii dzieci otrzymują w pierwszą niedzielę miesiąca na mszy świętej o godzinie 10:00, oraz w trzecią niedzielę miesiąca na mszy świętej o godzinie 12:00.

Dokumenty potrzebne do spisania aktu chrztu:

- dowód osobisty,
- akt urodzenia dziecka z USC, może być ksero,
- dane o rodzicach chrzestnych - imiona, nazwisko, data i miejsce urodzenia, adres zamieszkania,
- rodzice chrzestni dziecka mieszkający na terenie innych parafii potrzebują zaświadczenie, że są praktykującymi katolikami, zaświadczenia te otrzymuje się w kancelarii parafialnej swojej parafii,
- potwierdzenie odbytej spowiedzi.

Rzeczy potrzebne do chrztu:

- świeca chrztu - ojciec chrzestny,
- biała szata - matka chrzestna.

Chrzest jest to pierwszy i najpotrzebniejszy sakrament (bez tego sakramentu nie można przyjąć pozostałych), który:

- gładzi grzechy,
- daje życie nadprzyrodzone (łaska uświęcająca), 
- czyni nas członkami Kościoła katolickiego,
- daje udział w kapłaństwie Chrystusa.

Pan Jezus ustanowił sakrament chrztu słowami: "Nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego" (Mt 28, 19-20). 

Chrzci się przez zanurzenie kandydata w wodzie lub przez polanie wodą jego głowy, wypowiadając przy tym słowa: "(imię dziecka), ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego". 

Konieczności przyjmowania chrztu domaga się Pan Jezus, który powiedział: "Kto wierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie wierzy, będzie potępiony" (Mk 16, 16). Powiedział też: "Jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha Świętego, nie może wejść do Królestwa Bożego" (J 3, 5). 

Chrzest przyjmuje się jeden raz w życiu, ponieważ wyciska on na duszy niezatarte, duchowe znamię, "charakter", który uzdalnia ochrzczonego do uczestnictwa w kulcie chrześcijańskim. 

W razie konieczności każda osoba może udzielić chrztu, pod warunkiem, że ma intencję uczynienia tego, co czyni Kościół, i poleje kandydata, mówiąc: "Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego".

Po udzieleniu Chrztu, rodzice dziecka wdzięczni Bogu i wierni podjętym zadaniom, mają obowiązek zapoczątkowane na Chrzcie nowe życie rozwijać przez:

- chrześcijańskie wychowanie w rodzinie,
- nauczyć dziecko modlitwy,
- posyłać na katechizację,
- przygotować do Bierzmowania,
- przygotować do uczestnictwa w Eucharystii.

Religijne życie w rodzinie to jest:

- modlitwa,
- wzajemna miłość chrześcijańska będąca dla dziecka najlepszą szkołą wiary,
- życie sakramentalne rodziców i rodzeństwa (zwłaszcza chrześcijańskie świętowanie niedzieli).

Do przyjęcia zadania chrzestnego może być dopuszczony ten, kto:

- ukończył 16 lat,
- jest katolikiem, bierzmowanym i przyjął już sakrament Najświętszej Eucharystii oraz prowadzi życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką ma pełnić,
- jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej, zgodnie z prawem wymierzonej lub deklarowanej,
- nie jest ojcem lub matką przyjmującego chrzest.

Zadania chrzestnych są następujące:

- mają oni towarzyszyć w chrześcijańskim wtajemniczeniu dziecka,
- wraz z rodzicami mają przedstawić dziecko do chrztu,
- pomagać, żeby ochrzczony prowadził życie chrześcijańskie odpowiadające przyjętemu sakramentowi i wypełniał wiernie złączone z nim obowiązki (kan. 872 KPK), 
- wziąć  współodpowiedzialność za chrześcijańskie wychowanie dziecka, zwłaszcza w przypadku, gdy dziecko utraci jedno lub oboje rodziców.

I Komunia Św.

Czym jest Eucharystia?

"Eucharystia jest źródłem, a zarazem szczytem życia chrześcijańskiego" 

Konstytucja Soboru Watykańskiego II Lumen gentium

Dokumenty potrzebne do I komunii świętej:

- metryka chrztu (jeśli dziecko było ochrzczone w innej parafii, nie w tej w której przystępuje do I komunii świętej)

Chrystus ustanowił Eucharystię podczas Ostatniej Wieczerzy, gdy wziął chleb, dzięki czynił, połamał go i podał uczniom, mówiąc: "To jest Ciało moje, które za was będzie wydane; czyńcie to na moją pamiątkę". Po Wieczerzy powiedział nad kielichem: "Ten kielich, to Nowe Przymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana” (Łk 22, 19-20).

Msza święta jest celebracją Eucharystii i obejmuje:

- głoszenie słowa Bożego,
- dziękczynienie składane Bogu Ojcu za wszystkie Jego dobrodziejstwa, a zwłaszcza za to, że darował nam Syna,
- konsekrację chleba i wina,
- uczestniczenie w uczcie liturgicznej przez przyjmowanie Ciała i Krwi Pańskiej.

Tylko kapłani ważnie wyświęceni mogą przewodniczyć Ofierze eucharystycznej i konsekrować chleb i wino, aby stało się Ciałem i Krwią Chrystusa Pana. 

Konsekracja jest to przeistoczenie chleba w Ciało i wina w Krew Chrystusa.

Komunię świętą może przyjmować ten, kto jest w stanie łaski. Jeżeli ma świadomość, że popełnił grzech śmiertelny, powinien najpierw otrzymać rozgrzeszenie w sakramencie pokuty. Grzechy lekkie są odpuszczane na początku Mszy św. podczas aktu pokutnego.

Jest rzeczą właściwą, by wierni, jeśli tylko są odpowiednio usposobieni, przyjmowali Komunię za każdym razem, gdy uczestniczą we Mszy świętej (KPK 917).

Przyjmowanie Chrystusa w Komunii świętej:

- pogłębia zjednoczenie z Nim,
- gładzi grzechy powszednie i chroni przed ciężkimi,
- umacnia jedność Kościoła,
- jest zadatkiem przyszłej chwały.

W Najświętszym Sakramencie obecny jest sam Chrystus, należy Go czcić kultem adoracji. Nawiedzenie Najświętszego Sakramentu jest dowodem wdzięczności, miłości i obowiązkiem względem Chrystusa Pana.

Eucharystia to Dziękczynienie

Eucharistein znaczy: dziękuję. Jest to dziękczynienie, jakie Jezus składa Ojcu - za dar stworzenia, odkupienia, uświęcenia. My mamy udział w tym dziękczynieniu, bo to właśnie nas Ojciec stworzył i odnawia poprzez ofiarę życia swojego Syna.

Eucharystia to Tajemnica 

Współczesny człowiek chce mieć wszystko pod kontrolą, nad wszystkim panować, wszystko rozumieć. A przecież życie jest tajemnicą. Akceptacja tajemnicy świadczy o poziomie inteligencji wewnętrznej człowieka. 

- Eucharystia to Tajemnica, bo zawiera kontrast: kruchy chleb i Bóg Wszechmocny. Bóg daje się zamknąć w materialnej przestrzeni. Takie jest życie: pełne kontrastów. 
- Eucharystia to Tajemnica, bo przekracza zdolność poznania przez zmysły, pozostaje wiara
- Eucharystia to Tajemnica, bo nie jest systemem teorii, ale Osobą. Człowiek nie da się do końca zrozumieć. Trzeba przyjąć, tak siebie, jak i drugiego, otworzyć się na dar. 

Na Eucharystii Jezus jest obecny w:

- w Ciele i Krwi,
- w Zgromadzeniu liturgicznym,
- w Kapłanie,
- w Słowie,
- Znakach liturgicznych,
- w Łasce Ducha Świętego,
- we mnie.

Eucharystia to Uczta

Uczta, bo daje pokarm. 

Ucztą staje się sam Bóg. „Jeżeli nie będziecie jedli ciała Syna Człowieczego ani nie będziecie pili Krwi Jego nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6,53).

Uczta, bo tworzy wspólnotę. 

Przyjmowanie Chrystusa wprowadza w człowieka w życie Boże, w doświadczenie Jego pełnej miłości troski. Tak, jak Jezus żyje w nieustannej relacji z Ojcem, tak samo uczeń Jezusa przeżywa taką relację bliskości ze swym Mistrzem. „Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim". (J 6,56)

Eucharystia to Ofiara

Stać się pokarmem, ucztą, oznacza oddać się całkowicie do dyspozycji, oddać życie, przekazać je braciom. Jezus nie umiera, ale oddaje życie, by je potem znów odzyskać.

Eucharystia to rzeczywistość życia codziennego

Eucharystia i życie codzienne przenikają się wzajemnie. Jako dar ofiarny człowiek składa na ołtarzu to wszystko, co ma i kim jest. Symbolizują to postaci chleba i wina, owoce pracy rąk ludzkich. Ta codzienna praca zostaje pobłogosławiona, a potem konsekrowana, przemieniona w Chrystusa. W Nim wszystko, co stanowi moje życie, ma sens, ma wartość zbawczą. Jezus, który jest Drogą, chce powtórzyć w nas swój styl życia. On jakby projektuje we mnie wnętrze: w Eucharystii jest łaską uzdrawiającą, działającą, uświęcającą.

Eucharystia to zadatek Życia wiecznego

To życie Jezusa, którego doświadczam w mojej codzienności, przedłuża się na wieczność. Jezus składa obietnicę życia wiecznego. Ten, kto spożywa Jego Chleb będzie żył na wieki. Jednak nie obiecuje On uniknięcia śmierci ciała, cierpienia doczesnego. Obiecuje prawdziwe życie, które dzięki łasce wiary i decyzji człowieka rozpoczyna się już teraz. „Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym". (J 6,54)

Eucharystia to Najświętszy Sakrament

Sakrament to widzialny znak niewidzialnej Łaski. Tu Łaską staje się sam Chrystus. Łaską dającą życie.

Eucharystia to Święta i Boska Liturgia

Bo w Liturgia jest sprawowana przez Chrystusa, a we Mszy Świętej On jest obecny najpełniej.

Dzięki Eucharystii Chrystus żyje we mnie. Poznajemy to po owocach.

Duch Święty kształtuje we mnie Jezusa. Św. Paweł mówi, że owocem tego działania jest:

MIŁOŚĆ - (czyste serce, zdolność do złożenia ofiary z siebie)

RADOŚĆ - (chęć życia, nadzieja, optymizm, wiara w przyszłość, umiejętność cieszenia się małymi rzeczami, miłością innych, znakami Bożej obecności... nawet w obliczu cierpienia)

POKÓJ - (zgoda ze sobą, zamiast wiecznej walki, uczciwość wobec siebie; zdolność do zaufania Bogu, która uzdalnia nas do opanowania lęku; rezygnacja z siebie, własnego zdania, bo bardziej liczy się dla mnie pokój niż dochodzenie swego)

CIERPLIWOŚĆ - (wytrwałość w przeciwnościach, zdolność ciągłego przebaczania sobie i innym)

UPRZEJMOŚĆ - (otwarcie, uprzejme odnoszenie się do siebie i innych, pozytywne nastawienie do drugiego człowieka, wychodzenie mu naprzeciw)

DOBROĆ - (chęć służenia innym, miłosierdzie wobec siebie i innych, prawość)

WIERNOŚĆ - (chęć postępowania naprzód, męstwo, odwaga, konsekwencja wobec podjętych decyzji i zobowiązań, stałość, odpowiedzialność)

ŁAGODNOŚĆ - (delikatność w obchodzeniu się ze sobą i z innymi, szacunek do siebie i innych, nie stosowanie przemocy, przymusu, pozwalanie sobie i innym na błędy)

OPANOWANIE - (zdolność do opanowania agresji, niekontrolowanych odruchów, zdolność dialogu ze swoimi emocjami i stawanie przed sobą w prawdzie)

Budowa Mszy świętej

Obrzędy wstępne:

- procesja wejścia,
- ucałowanie ołtarza,
- pozdrowienie wiernych (może mieć następujące formy):

Miłość Boga Ojca, łaska naszego Pana Jezusa Chrystusa i dar jedności w Duchu Świętym niech będą z wami wszystkimi

Łaska i pokój od Boga, naszego Ojca, i Pana Jezusa Chrystusa niech będą z wami

Łaska i pokój od Tego, który jest i który był, i który przychodzi niech będą z wami

Łaska naszego Pana Jezusa Chrystusa niech będzie z wami

Pan z wami.

Odpowiadamy zawsze :  I z Duchem Twoim

Krótkie wprowadzenie do Mszy i zapowiedz intencji Mszalnej.

akt pokutny (może mieć 4 formy, zależnie od celebransa)

Pierwsza forma:

Spowiadam się Bogu wszechmogącemu i wam bracia i siostry, że bardzo zgrzeszyłem myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem: (na słowa: moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina - nie bijemy się w piersi, lecz trzymamy tylko rękę przyłożoną do piersi)

Druga forma:

Kapłan: Zmiłuj się nad nami Panie.

          Wierni: Bo zgrzeszyliśmy przeciw Tobie.

Kapłan: Okaż nam, Panie, miłosierdzie swoje.

          Wierni: I daj nam swoje zbawienie.

Dodatkowo w pierwszej i drugiej formie używa się jeszcze wezwań:

Kapłan: Panie, zmiłuj się nad nami.

          Wierni: Panie, zmiłuj się nad nami.

Kapłan: Chryste, zmiłuj się nad nami.

          Wierni: Chryste, zmiłuj się nad nami.

Kapłan: Panie, zmiłuj się nad nami.

          Wierni: Panie, zmiłuj się nad nami.

Trzecia forma - może mieć dowolne wezwania np.:

Kapłan: Panie, który prowadzisz nas do Ojca, zmiłuj się nad nami.

          Wierni: zmiłuj się nad nami.

Kapłan: Chryste, który zmartwychwstałeś dla naszego zbawienia, zmiłuj się nad nami.

          Wierni: zmiłuj się nad nami.

Kapłan:  Panie, którego serce zostało przebite za nasze grzechy, zmiłuj się nad nami.

          Wierni: zmiłuj się nad nami.

Czwarta forma:

Zamiast aktu pokutnego może odbyć się aspersja. Polega ona na poświęceniu wody i pokropieniu nią wiernych.

Akt pokutny może być opuszczony, gdy jest długa procesja wejścia, bo ona go zastępuje.

Hymn - Chwała na wysokości Bogu (W niedzielę i święta)

W trakcie odmawiania hymnu na słowa Jezu Chryste czynimy lekki skłon głowy.

Kolekta, czyli tzw. Módlmy się.

Chwila milczenia następnie kapłan z rozłożonymi rękoma odmawia modlitwę.

Odpowiadamy Amen.

Pierwsza część Mszy św. - Liturgia Słowa:

- czytanie pierwsze,
- psalm responsoryjny,
- czytanie Drugie (w niedziele i święta), w dni powszechne czytania są podzielone na rok I i II, w niedziele czytania są podzielone na rok A, B i C,
- aklamacja „Alleluja” śpiewana jest gdy psalm śpiewamy, gdy psalm jest czytany aklamacje opuszcza się. W okresie Wielkiego Postu zamiast „Alleluja” śpiewa się: „Chwała Tobie Słowo Boże”,
- Ewangelia,
- homilia lub kazanie,
- wyznanie wiary „Credo” (W niedziele i święta), - na słowa: i za sprawą Ducha Świętego przyjął ciało z Maryi Dziewicy i  stał się człowiekiem  - wszyscy czynią lekki skłon,
- modlitwa wiernych (powszechna)
- modlitwy eucharystycznej mszy świętej nie powtarzamy za księdzem.

Druga część Mszy św. - Liturgia Eucharystyczna

- przygotowanie ołtarza i przyniesienie darów,
- modlitwa nad darami,
- modlitwa eucharystyczna (rozpoczyna się prefacją „Pan z wami”).

Mamy 5 modlitw eucharystycznych do wyboru plus modlitwy o tajemnicy pojednania i dla dzieci.

Gdy ksiądz w czasie konsekracji podnosi do góry hostię i kielich to nie pochylamy w tym momencie głowy w doł, lecz patrzymy na  hostię i kielich bo w tym celu się podnosi, aby wszyscy widzieli. Natomiast, gdy ksiądz przyklęka po podniesieniu wówczas pochylamy głowę. Po konsekracji wszyscy wstają i następuje aklamacja po przeistoczeniu.

- aklamacja po przeistoczeniu (ma 4 formy kapłan stosuje zamiennie):

Aklamacja pierwsza forma

Kapłan:  Oto wielka tajemnica wiary

Wierni: Głosimy śmierć Twoją Panie Jezu wyznajemy Twoje  zmartwychwstanie i oczekujemy Twego przyjścia w chwale.

Aklamacja druga forma

Kapłan:  Wielka jest tajemnica naszej wiary 

Wierni:  Ile razy ten chleb spożywamy i pijemy z tego kielicha głosimy śmierć Twoją Panie, oczekując Twego przyjścia w chwale.

Aklamacja trzecia forma

Kapłan: Uwielbiajmy tajemnicę wiary

Wierni:  Panie ty nas wybawiłeś przez krzyż i zmartwychwstanie swoje, Ty jesteś Zbawicielem świata.

Aklamacja czwarta forma

Kapłan: Tajemnica wiary

Wierni: Chrystus umarł, Chrystus zmartwychwstał,Chrystus powróci.

Modlitwa eucharystyczna kończy się doksologią:  

Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie, Tobie, Boże Ojcze Wszechmogący, w jedności Ducha Świętego, wszelka cześć i chwała, przez wszystkie wieki wieków. Amen

Obrzędy komunii:

- modlitwa Pańska „Ojcze nasz...”,
- emboliom, czyli „Wybaw nas Panie...”
- znak pokoju,
- Baranku Boży.

Panie nie jestem godzien, abyś przyszedł do mnie, ale powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja

Mówimy godzien, a nie godna - bo to są słowa św. Tomasza Apostoła. 

- komunia,
- procesjonalna (pierwsza osoba przyjmuje komunie, druga czeka, a trzecia przyklęka),
- modlitwa po komunii: Módlmy się.

Obrzędy zakończenia:

- ogłoszenia,
- błogosławieństwo,
- rozesłanie "idźcie w pokoju Chrystusa".

Z Kościoła wychodzimy dopiero wówczas, gdy ksiądz wejdzie do zakrystii i skończy się pieśń.

Bierzmowanie

Pobierz tutaj pytania do bierzmowania

 Dokumenty wymagane do bierzmowania:

- metryka chrztu, (jeśli chrzest był w innej parafii, niż ta w której przystępuje się do bierzmowania)
- zaświadczenie o uczestnictwie w katechizacji lub ostatnie świadectwo katechizacji,
- uczestnictwo w katechezach przygotowawczych,
- egzamin z zakresu wiedzy religijnej.

Co to jest bierzmowanie?

Bierzmowanie jest to sakrament, w którym Duch Święty udziela się człowiekowi ochrzczonemu jako Dar i umacnia go aby wiarę swoją mężnie wyznawał, bronił jej i według niej żył.  

Jak wygląda istotny obrzęd bierzmowania?

Istotny obrzęd bierzmowania składa się z trzech elementów wykonywanych równocześnie. Są to:

- namaszczenie olejem Krzyżma na czole ochrzczonego,
- nałożenie ręki biskupa na jego głowę,
-słowa: "Przyjmij znamię daru Ducha Świętego".

Kto może bierzmować?

W Kościele rzymskokatolickim zwyczajnym szafarzem bierzmowania jest biskup. W pewnych okolicznościach bierzmować może kapłan upoważniony do tego przez prawo kościelne.

Kto może przyjąć sakrament bierzmowania

Sakrament bierzmowania może i powinien przyjąć każdy ochrzczony.  Aby godnie przyjąć ten sakrament, należy być:

- w stanie łaski uświęcającej,
- odpowiednio przygotowanym i zdolnym do świadomego odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych.

Skutki bierzmowania są następujące:

- udoskonala łaskę chrztu, 
- głębiej zakorzenia nas w synostwie Bożym,
- ściślej jednoczy nas z Chrystusem,
- pomnaża w nas dary Ducha Świętego,
- udoskonala naszą więź z Kościołem,
- umacnia do świadczenia o wierze chrześcijańskiej słowem i czynem.

Dlaczego bierzmowanie przyjmuje się raz w życiu?

Bierzmowanie, podobnie jak chrzest, nie może być powtarzane ze względu na niezatarty charakter czyli znamię Chrystusa, które wyciska na duszy chrześcijanina.

Obrzędy Sakramentu Bierzmowania 

Obrzędy sakramentu bierzmowania zawsze oznaczały udzielanie się Ducha Świętego bierzmowanemu. Początkami obrzędy te sięgają czasów apostolskich. Apostołowie, bowiem wkładali ręce na ochrzczonych i otrzymywali Ducha Świętego. Biblijny obrzęd sakramentu bierzmowania był krótki.

Obrzędy sakramentu bierzmowania są następujące:

- przedstawienie kandydatów biskupowi,
- przemówienie biskupa do kandydatów, uwzględniające wszystkich wiernych obecnych,
- odnowienie przyrzeczeń chrzestnych,
- modlitwa biskupa o dary Ducha Świętego, z wyciągniętymi rękami nad kandydatami,
- udzielenie sakramentu bierzmowania każdemu kandydatowi z osobna,
- modlitwa powszechna,
- błogosławieństwo końcowe.

Przed homilią Biskup zwraca się do młodzieży: Droga młodzieży, powiedzcie przed zgromadzonym tu Kościołem, jakich łask oczekujecie od Boga w tym sakramencie?

Kandydaci: Pragniemy, aby Duch Święty, którego otrzymamy, umocnił nas do mężnego wyznawania wiary i do postępowania według jej zasad. 

Wszyscy: Amen.

Na istotny obrzęd bierzmowania składa się namaszczenie olejem Krzyżma na czole bierzmowanego, włożenie na jego głowę ręki biskupa i słowa: 

N., Przyjmij znamię daru Ducha Świętego. 

Bierzmowany odpowiada: Amen. 

Biskup: Pokój z tobą. 

Bierzmowany: I z duchem twoim.

Każdy wybiera sobie imię, które biskup nadaje przy bierzmowaniu. W czasie tego istotnego obrzędu, świadek bierzmowania trzyma prawą rękę na ramieniu swojego podopiecznego.

Teologia i symbolika

Nakładanie rąk na głowę jest gestem biblijnym (Rdz 48, 14; Kpł 9, 22), który w liturgii należy do najstarszych obrzędów. W sakramencie bierzmowania włożenie ręki biskupa na głowę kandydata oznacza iż Duch Święty udziela mu się jako niewymowny Dar.

Krzyż jest świętym znakiem odkupienia (Kol l, 20) i wiary świętej (l Kor 1,17). Jest pieczęcią, którą nosi na sobie każdy, kto służy Bogu (Ap 7,4). Wśród symboli chrześcijańskich zajmuje naczelne miejsce. Kreślenie znaku krzyża na czole bierzmowanego oznacza, że ma on prawo i obowiązek wyznawania swojej wiary świętej, która jest jego chlubą i nie powinien się jej wstydzić lecz odważnie ją wyznawać i bronić jej. Naznaczenie krzyżem zobowiązuje bierzmowanego do pewnej dyscypliny osobistej, polegającej na prowadzeniu swojego życia zgodnie z wymogami Ewangelii.

Krzyżmo święte jest oliwą zmieszaną z balsamem i poświęconą uroczyście przez biskupa w Wielki Czwartek, podczas tzw. Mszy Krzyżma. Nazwa Krzyżmo wywodzi się z Imienia: Chrystus (Christus - Chrisma - Krzyżmo) Symbolizuje Chrystusa, w którym człowieczeństwo złączone jest z Bóstwem.

Namaszczenie świętym olejem symbolizuje upodobnienie bierzmowanego do Chrystusa. Podobieństwo to jest niezniszczalne i nosi nazwę znamienia Pańskiego lub pieczęci. Sprawcą tego podobieństwa i zjednoczenia z Chrystusem jest Duch Święty. Stąd bierzmowany przez to święte namaszczenie ma pełne prawo do nazwy "chrześcijanin" czyli należący do Chrystusa i Jego Kościoła.

Oliwa w zastosowaniu liturgicznym symbolizuje Ducha Świętego, który jest źródłem darów nadprzyrodzonych. On przy chrzcie w Jordanie zstąpił na Jezusa i uczynił Go Chrystusem, to znaczy Namaszczonym czyli Mesjaszem. Namaszczenie bierzmowanego oznacza umocnienie chrzestnych więzi z Chrystusem. 

Dar zadaniem 

Każdy dar jest równocześnie zadaniem. Otrzymana godność, przywilej, wyróżnienie czy odznaczenie, zawsze wiążą się z zadaniem, z którego trzeba się wywiązać. Zobowiązują człowieka do pokazania, iż godność otrzymana nie jest pomyłką. 

Sakrament bierzmowania również jest zadaniem. Udzielenie się Ducha Świętego, udoskonalenie podobieństwa do Chrystusa Kapłana, Proroka i Króla zobowiązuje do dziękczynienia i do kroczenia drogą zbawienia. Na wyniesienie trzeba po prostu odpowiedzieć pobożnym życiem, apostolstwem, służeniem bliźnim i udziałem w liturgii dla uświęcenia i wspólnego wielbienia Boga. We Wstępie do Obrzędów bierzmowania czytamy na ten temat: "Namaszczenie krzyżmem i słowa, jakie mu towarzyszą, wyrażają skutki daru Ducha Świętego. Przez namaszczenie wonnym olejem ręką biskupa ochrzczony otrzymuje niezniszczalny charakter, znamię Pańskie, razem z darem Ducha Świętego, który doskonalej upodabnia do Chrystusa i udziela mu łaski rozszerzania wśród ludzi dobrej woni" (nr 9).

Modlitwa o siedem darów Ducha Świętego

Duchu Przenajświętszy, Pocieszycielu, uświęcający dusze nasze, racz mi udzielić daru mądrości, abym poznał i umiłował prawdę wiekuistą i nigdy dóbr tego świata nie przedkładał nad dobro wieczne. 

Daj mi dar rozumu, abym poznał prawdy objawione. 

Daj mi dar umiejętności, abym się przekonał o nicości swojej i wszelkich rzeczy stworzonych. Żebym wszystko odnosił do Boga według uczuć Serca Jezusowego. 

Daj mi dar rady, abym ostrożnie postępował wśród niebezpieczeństw życia doczesnego i spełniał wolę Bożą. 

Daj mi dar mocy, abym przezwyciężał pokusy nieprzyjaciela i znosił prześladowania, na które mógłbym być wystawiony. 

Daj mi dar pobożności, abym się rozmiłował w rozmyślaniu, w modlitwie i w tym wszystkim, co się do służby Bożej odnosi. 

Daj mi dar bojaźni Bożej, abym pilnie unikał wszystkiego, co by Cię obrazić mogło, abym się bał grzechu bardziej niż śmierci, a to jedynie dla miłości Twojej. 

Do tych wszystkich darów, o Duchu Święty, dodaj mi dar pokuty, abym grzechy swoje opłakiwał, i ducha umartwienia, abym zadość uczynił Boskiej sprawiedliwości. 

Napełnij Duchu Święty, serce moje Boską miłością i łaską wytrwania, abym żył po chrześcijańsku i umarł śmiercią świątobliwą. Amen

Dary Ducha Świętego

Dar mądrości 

Dzięki niemu odkrywamy bogactwo dobra i potęgę zła. W swoim życiu często dajemy się uwieść "blichtrowi", który towarzyszy złu. Gardzimy, bądź odrzucamy dobro, bo jest takie szare, zwyczajne, wręcz nudne. Biblia wychwala Przedwieczną Mądrość, który jest synonimem samego Boga. Być mądrym, to wybierać to, co się Bogu podoba.

Dar rozumu 

Święty Paweł uczy, że istnienie Boga można rozumem poznać przez to, co zostało stworzone. Dar rozumu pojmowany jest jako umiejętność przekazywania wiedzy ludziom tak, aby przynosiła owoce i służyła z pożytkiem innym.

Dar umiejętności 

Umożliwia przekazywanie wielkich wartości innym ludziom tak, aby je dobrowolnie przyjęli. By swoim świadectwem życia ukazywać drogę innym, aby ktoś widząc nas powiedział: on jest katolikiem, ja też chcę być taki.

Dar rady 

Przed podjęciem ważnej decyzji często pytamy innych o zdanie. Inni także zwracają się do nas po radę. Czy radzimy się Jezusa i Ducha Świętego, który mieszka w naszej duszy?

Dar męstwa 

Potrzebny jest nam przede wszystkim, aby odważnie przyznawać się, że jesteśmy katolikami i to praktykującymi, przywiązanymi do wartości chrześcijańskich. Bez względu na wszelkie mody i nazwanie nas świętoszkami, wcielać w życie wartości chrześcijańskie odważnie i mężnie.

Dar pobożności 

Nie możemy mylić pobożności z bigoterią. Dar pobożności to czerpanie radości z obcowania z Chrystusem w Jego sakramentach, udział w Eucharystii i świętach kościelnych.

Dar bojaźni Bożej 

Rozumiemy jako ten, dzięki któremu będziemy stawać się coraz lepsi jako ludzie i katolicy. Nie ze strachu przed karą Bożą, ale by nie zawieść naszego Ojca Niebieskiego, który tyle nam ofiarował. Przysłowie mówi: "Bojaźń Boża, początkiem mądrości".

Małżeństwo

"Mężowie, miłujcie żony, bo i Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie...  Dlatego opuści człowiek ojca i matkę, a połączy się z żoną swoją i będą dwoje jednym ciałem" (Ef 5, 25-31).

Czas załatwienia formalności przedślubnych?

Narzeczeni powinni obowiązkowo zgłosić się do kancelarii parafialnej wcześniej w celu zarezerwowania terminu zawarcia Sakramentu Małżeństwa.

Zapowiedzi

Każde zamierzone małżeństwo należy podać do publicznej wiadomości, nie tylko z tej racji, że wierni są w sumieniu obowiązani wyjawić znane im przeszkody, ale także dlatego, że małżeństwo winno być faktem znanym wspólnocie parafialnej, do której należą narzeczeni.

Dokumenty

Na trzy miesiące przed zawarciem małżeństwa nupturienci powinni zgłosić się do kancelarii parafialnej celem spisania Protokołu przedślubnego. Narzeczeni przynoszą ze sobą:

- metrykę chrztu świętego z adnotacją: "do ślubu kościelnego", (pobrana w parafii chrztu; dokument jest ważny sześć miesięcy),
- świadectwo sakramentu bierzmowania (jeśli nie jest wpisane w metryce chrztu),
- świadectwo z katechezy z ostatniej klasy,
- świadectwo ukończenia kursu przedmałżeńskiego,
- dowody osobiste,
- zaświadczenie (3 egzemplarze) stwierdzające brak okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa pobrane z właściwego Urzędu Stanu Cywilnego miejsca zamieszkania jednego z narzeczonych. (dotyczy ślubu konkordatowego; dokument jest ważny trzy miesiące),

Po przedstawieniu powyższych  dokumentów w parafii narzeczonej lub narzeczonego, spisany zostaje protokół kanoniczny i dane osobowe do zapowiedzi. Następnie narzeczeni odbywają 3 spotkania w poradnictwie rodzinnym.

Należy bezpośrednio po tym zgłoszeniu odbyć spowiedź świętą przygotowującą do sakramentu małżeństwa (na początku spowiedzi należy powiedzieć iż jest to pierwsza spowiedź przedślubna):

- pierwszy raz na początku trzymiesięcznego okresu przygotowania do ślubu,
- drugi raz tuż przed ślubem.

W dniu zawarcia sakramentu małżeństwa, narzeczeni zgłaszają się pół godziny przed Mszą św. do parafialnej kancelarii, celem spisania i podpisania aktu ślubu.

Świadek ślubu

Do spisania aktu ślubu potrzebne są dane świadków (imię i nazwisko, wiek, wyznanie, adres zamieszkania). Godną rzeczą jest, aby ci, którzy zostali wybrani na świadków, wcześniej odbyli również sakramentalną spowiedź, aby w czystości swego serca mogli towarzyszyć tym, przez których zostali wybrani

Teologia i znaczenie małżeństwa

Małżeństwo to przymierze, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury na:

- dobro małżonków, 
- na zrodzenie i wychowywanie potomstwa.

Zawierane między ochrzczonymi zostało podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu.

Sakrament małżeństwa udziela łaski miłowania się wzajemnie tą miłością, jaką Chrystus umiłował Kościół. Łaska sakramentu udoskonala zatem ludzką miłość małżonków, umacnia ich nierozerwalną jedność na drodze do życia wiecznego. 

Ponieważ małżeństwo jest w Kościele stanem publicznym, dlatego powinno być zawierane publicznie w ramach celebracji liturgicznej i wobec zgromadzenia wiernych.

Do istotnych cech (przymiotów) małżeństwa należy:

- jedność,
- nierozerwalność,
- otwartość na przyjęcie dzieci.

Osoby rozwiedzione zawierające nowy związek nie są wyłączone z Kościoła, ale nie mogą przystępować do Komunii świętej. Powinni prowadzić życie chrześcijańskie bez ponownego związku i wychowywać swoje dzieci w wierze.   

Chrześcijański dom rodzinny jest miejscem, gdzie dzieci otrzymują nauczanie wiary, i dlatego słusznie nazywa się go "Kościołem domowym", wspólnotą łaski i modlitwy, szkołą cnót ludzkich i miłości chrześcijańskiej.

Namaszczenie chorych

"Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone". (Jk 5, 14-15)

Namaszczenie chorych to sakrament, który udziela specjalnej łaski chrześcijaninowi doświadczonemu ciężką chorobą lub starością.

Kto może przyjęć sakrament namaszczenia chorych?

Sakrament namaszczenia chorych rodzi u niektórych katolików wiele lęków i obaw. Dość często wzywają kapłana dopiero wtedy, gdy chory już umarł, ponieważ obawiają się, by nie przerazić zbytnio konającego propozycją przyjęcia tego sakramentu.

Namaszczenie chorych jest sakramentem człowieka chorego, a nie zmarłego. Starajmy się zadbać o to by nasi chorzy, którzy z nami przebywają w domu lub sąsiedztwie w odpowiednim czasie, świadomie przyjęli łaskę tego sakramentu. Chorych prosimy zgłaszać do księży.

Sakramentu tego nie udziela się wyłącznie konającym. Została nawet zmieniona jego nazwa z „ostatniego namaszczenia" na „sakrament namaszczenia chorych". Może go przyjąć osoba poważnie chora, osłabiona przez wiek; nie udziela się go natomiast człowiekowi, który z pewnością już umarł. „Kapłan wezwany do chorego, który już umarł, niech błaga Boga, aby go uwolnił od grzechów i przyjął litościwie do swego Królestwa; namaszczenia natomiast niech nie udziela. Jeśli istnieje wątpliwość, czy chory zmarł naprawdę, może mu udzielić tego sakramentu warunkowo". W ciągu życia można wielokrotnie przyjąć ten sakrament, co ma miejsce wtedy, gdy ktoś wiele razy popada w poważną chorobę.

Stosowny czas na przyjęcie namaszczenia chorych zachodzi wtedy, gdy wierny staje wobec niebezpieczeństwa śmierci z powodu choroby lub starości.

Sakrament chorych chrześcijanin może przyjmować ile razy zostaje dotknięty ciężką chorobą; również wtedy, gdy nastąpiło nasilenie choroby.

W jaki sposób udziela się sakramentu chorych?

Namaszczenia chorych udzielają kapłani, używając oleju poświęconego przez biskupa, a w razie potrzeby przez kapłana, który namaszcza chorego. 

Do istoty tego sakramentu należy namaszczenie czoła i rąk chorego, z towarzyszącą modlitwą o specjalną łaskę płynącą z tego sakramentu. Kapłan namaszczając wypowiada słowa: „Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. Amen. Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie. Amen".

Jakie łaski otrzymuje człowiek w sakramencie namaszczenia chorych?

Skutki specjalnej łaski sakramentu namaszczenia chorych są następujące:

- zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla dobra chorego i całego Kościoła,
- umocnienie do przyjmowania po chrześcijańsku cierpień związanych z chorobą lub starością, (umocnienie w cierpieniu),
- przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty,
- umacnia ufność w Bogu, uzbraja przeciw pokusom szatana i trwodze śmierci,
- powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu chorego, przygotowanie na przejście do życia wiecznego.

Wielu teologów twierdzi, że przez sakrament namaszczenia chorych Chrystus gładzi człowiekowi, przyjmującemu go w dobrej dyspozycji, nie tylko grzechy, ale również i wszystkie należne za nie kary, dzięki czemu zaraz po śmierci przechodzi on do chwały nieba.

Co należy przygotować, kiedy wzywamy kapłana do chorego?

Przed przyjściem kapłana należy przygotować stolik przykryty białym obrusem, na którym stawia się zapalone świece, krzyż, ewentualnie wodę i trochę waty. Na tak przygotowanym stoliku kładzie kapłan Najświętszy Sakrament oraz oleje.

Bądźmy wspólnie z naszymi chorymi podczas przyjmowania przez nich tego sakramentu.